مسیر عدم یکپارچگی [فشار روانی و استرس]

 

حداقل این است که تیپ یک‌های متوسّط خودکنترل و وظیفه‌گرا هستند. تیپ یک‌ها، شبیه سه‌ها، کارآیی را ارزشمند می‌دانند و قبل از این که به فکر برآورده شدن نیازهای هیجانی خود باشند، سعی می‌کنند کار را انجام دهند. امّا، زمان‌هایی که یک‌ها نمی‌توانند احساسات خود را به تعویق بیندازند، استرس به سراغ آن‌ها می‌آید، و در چنین مواقعی بعضی از رفتارها و برخوردهای چهارهای متوسّط را بروز می‌دهند.

 

تمایل یک‌ها به چهار، شروع احساس بیگانه شدن و احساس عدم درک شدن آن هاست.

آن ها خیلی سخت کار می کنند و به نظر می رسد هیچ کس به تلاش ها و آرمان های آن ها اهمیت نمی دهد. احساس ترحم به خود، ممکن است باعث شود که آن ها شبیه چهارهای متوسّط، خودشان را تسلیم راه‌هایی بکنند که اغلب با ارزش های آن ها در تناقض است. یک ها که معمولاً منطقی و هدفمند هستند در این حالت کج خُلق و دمدمی مزاج می‌شوند، از دیگران با حالت قهر دوری می‌کنند و امیدوارند کسی پریشانی آن ها را ببیند و کمک آن ها برای خروج از این حالت شود. متاسفانه، آن ها به صورت مستقیم از کسی درخواست کمک نمی‌کنند.

 

یک‌های ناسالم، توسط منتقد درونی (فرامن) خشن خود، به صورت خیلی شدید تحت فشار قرار می‌گیرند و به ندرت می‌توانند از زیر بار انتقاد خشک آن فرار بکنند. هر کاری که می‌کنند به نظر نمی‌آید کارساز باشد. خیلی ساده، حال آن ها مناسب به نظر نمی‌رسد. به ناچار، استرس، آن ها را به سمت رفتارهای چهارهای ناسالم هدایت می‌کند. یک‌ها متنفّر از خود و متنفّر از دنیایی می‌شوند که آن ها را در این موقعیّت انداخته است.

 

آن ها کمتر عمل می کنند و احساس می کنند جبران های زیادی برای رنج خود نیاز دارند.

معمولاً منجر می شود به راه هایی بروند که آسیب بیشتری برای آن ها به ارمغان می آورد. در نهایت، یک‌های ناسالم، کارهایی مغایر دستورات منتقد درونی (فرامن) خود، همراه با خودانتقادی بی رحمانه و احساس شدید شرم و گناه، انجام می‌دهند. وقتی که یک‌ها، در جهت چهارهای ناسالم به زوال می‌روند، آن ها با یک پریشانی، خودسرزنشی، و خودویرانگری شدید، با افکار و احساسات معطوف به خودکشی به قهقرا می‌روند. حداقل احتمالی که انتظار می‌رود یک درهم شکستن عصبی و افسردگی حاد است.