مابین بینش یا فراست و فرافکنی صرف تمایز قایل شوید!

 

یکی از مشکل ترین کارها برای شش ها این است که یاد بگیرند مابین یک بینش و فراست و یک فرافکنی تمایز قایل شوند. بینش ها، ادراکات هوشیارانه ای هستند که درست و بنابراین قابل انجام می باشند. فرافکنی ها، همچنین از ادراکات هستند، ولی آن ها بیشتر بازتابی از روان دریافت کننده هستند تا نشان دهنده ی حقیقت در مورد چیزی که مورد مشاهده قرار می گیرند. چیزی که تمایز مابین این دو را بیشتر مشکل می کند این است که بعضی مواقع، ایده ها، فرافکنی هستند و همچنین صحیح می باشند، و بنابر این بینش محسوب می شوند. پس، شش ها در حقیقت نیاز دارند که مابین فرافکنی صرف، بینش صرف، و ایده هایی که ممکن است هم از فرافکنی ها باشند و هم از بینش ها، تمیز قایل شوند.

دو فعالیّت می تواند یاریگر شش ها در این تشخیص باشد. اولی این است که بدانیم بینش های صرف، واقعاً ادراکات به شدّت شمّی هستند و تقریباً همیشه توسط دریافت کننده، کمترین مقدار از هیجان به آن ضمیمه شده است. در نتیجه، هر چقدر هیجان بیشتر احساس کنید با یک درک همراه است، به احتمال زیاد، آن یک فرافکنی است؛ هر چقدر هیجان کمتر همراه باشد، احتمال این که آن یک بینش باشد بیشتر است، و چیزی است که شما می توانید اعتماد کنید واقعی باشد.

موقعی که شما کشف می کنید یک درکی که حس می کنید یک فرافکنی یا حداقل تا حدودی یک فرافکنی است، بهترین راه برای آزمایش آن این است که از خودتان بپرسید، آیا چیزی که من همین الآن فکر کردم در هر حالی در مورد من درست است؟ به عنوان مثال، اگر تصور می کنید کسی با شما صادق نیست، از خودتان بپرسید، من چقدر با آن شخص صادق نبوده ام؟ به محض این که کشف کردید شما چقدر با آن شخص رو راست نبوده اید، از خودتان بپرسید، اکنون که فهمیدم من چقدر رو راست نبوده ام، آیا دلایل دیگری وجود دارد که نمایانگر این است که این شخص با من صادق نبوده است؟

دومین شیوه برای ارزیابی یک فرافکنی این است که از دیگران در مورد فکری که داشته اید، بازخورد درخواست کنید. اگر شما با چندین نفر که دلیل خاصی برای سوگیری ندارند، موضوع را بررسی کردید، شما می توانید اعتبار و صحت تفکرتان را تأیید کنید یا نکنید. در طول زمان، این کمک خواهد کرد که شما الگوهای فرافکنی های خودتان و طبیعت بینش های خودتان را درک کنید.